...

بچه ها غروبی رفتن حرم٬ من نرفتم٬ اصن از دیشب یه جوریمه٬ ناهارم نخوردم٬ همیشه از نهار متنفر بودم٬ از صبح هم با کسی حرف نزدم٬ ولی چایی خوردم با شیرینی مربایی٬ اصن از صبح از اتاق بیرون نرفتم٬ کتاب دفترام با اون جزوه کپی شده که اون پسره داد بهم وسط اتاق پخشه٬ پنجره هم بازه٬ باد میزنه٬ همه جا تاریکه٬ هیچ کدوم از چراغای خونه رو روشن نکردم٬ خیلی تاریکه٬ وین امپ روشنه٬ باد میزنه٬ برگه هامو باد میبره تو هال٬ تو هالمون الان از همه جا تاریکتره٬ منم تنهام٬ تمرینامم ننوشتم٬ گفته بودم دارم خل میشم٬ یعنی فک کنم شدما٬ برگ هام صفحه ندارن٬ حالا چیکارشون کنم٬ اصن از اینکه نرفتم حرم ناراحت نیستم٬ دوس داشتم تنها باشم٬ اگه میرفتم حرم فکرم٬ دعاهام میشد واسه بقیه٬ ولی الان دیگه واسه خودمم٬ خودِ خودم.

 ... من هروقت افسردگی میگیرم تازه میفهمم که چقدر تنهاییمو ٬ و تخیل کردنمو دوست دارم ٬ میتونم همه‌ی دنیا و آدماش رو اونجوری که دلم میخواد بسازم و به همون قشنگی که باید باشن نقاشی کنم ... همینه که افسردگی میاره دیگه ٬ نقاشی من با مدلم خیلی فرق داره. خیلی.

شاید

تنهایی هم

قشنگ باشه

زیاد.